« Que va plan ? Per Diu ! Quin aquerò ? Que va ? E las autas hemnas Comissari ? Qu’i pensatz bèths còps a las hemnas ? A las hemnas coma èstes vivents, s’entén. » Anglèsa includida. “Que va !” ce ditz.
Qu’ei arroja de colèra l’inspectora Menjòlo-Bidòt barrant lo son quasèrn de nòtas, que’s lhèva, pampa la pòrta e planta l’amassada nueitiva de l’equipa. Gran silenci blanc. Tots que’m gaitan adara. Que’m preni un long glop d’aire, bohi lentaments... Tranquille, tot que va anar.
« Arrason qu’a. L’ahar n’ei brica clavat. Que soi estat hòrt mauadret dens la formulacion.
– Çò qui avore mes valut díser qu’ei de que non i a, peu moment, nat ligami aparent entre l’ahar deus crimis e la disparescuda deus nostes collègas. Que tornaram partir banlèu. Los gendarmas qu’an reperat un còs mei en ua auta mola. Que hè duas molas carnalèras adara, e la cranhença d’aver a har dab unserial-killerque’s confirma. Non seram aquiu entà l’acampada deu maitin, que haram un punt en fin de jornada, ce clava Basili entà lhevant-se au son torn.
– Alavetz, un par d’oretas en lheit, amassada a las nau ací. Ah ! Lamirga, que vedem lo director deu Musèu deu Parlament a ueit òras. »
Que sèi que non dromirèi brica. Que’m vau totun anar dochar e cambiar. Que camini peus carreròts desèrts deu capdulh deu País de las cantas. Si que pensi en era, en Anglèsa qui drom aciu, en espitau... e que m’arriban en cap las paraulas de la canta :
Quin pòdes tant dromir ?
Bèra lo qui aima non drom pas
Baishatz donc m’aubrir...