Qu’arribam en Comissariat de Pau en quauquas minutas. Premèra amassada dab los inspectors paulins. Que tornam har lo punt, arren de mes que çò qui m’a dit lo Joan Pedarribas-Capdebòsc.
« Qui a vist l’inspectora Latreta peu darrèr còp ?
– Jo, c’intervien ua joena inspectora.
– Quin v’aperatz ?
– Que soi l’inspectora Maria Menjòlo-Bidòt.
– Quaus son estats los vòstes darrèrs escambis dab Anglèsa, se l’avèvatz parlat ?
– Qu’escambièm pòques mots dab Anglèsa, au moment de separar-nse qu’arrecebó ua telefonada. D’ua tau “Pauleta”.
– Pauleta ? Non vedi pas. Qu’avetz hèit ua recèrca sus las darrèras telefonadas ?
– Nani, ce’m torna Joan. N’avem pas volut hurgar tròp viste dens la vita privada d’ua collèga... »
Ua posòta shens nat mot... Tots que’m gaitan...
Au segur, e hurguèssin, qu’ei çò qui trobarén... Los sons clams d’aitòri au son macho de Magret, lo sons messatges de destressa demorats shens arresponsa. E autanplan que’us an ja vists e leguits. Los lors espiars que’m semblan adara cargats d’arcasts.
Que i a dens la sala quauques agents a cap de Bearnés, coma los se veden los Bigordans : grans, postats drets, ua mena d’assegurança, senon de fadèr, a l’uelh. Que’us manca lo berret e sonque. Maria Menjòlo-Bidòt. Beròja coma un còr, peu negre e uelhs d’aranhon, que m’espia coma lo macho qui sap que soi... e que me’n tròbi vergonhós. Joan Pedarribas-Capdebòsc, eth tanben l’arquetipe deu Bearnés, perfèit non avossi aquera punta de doçor a l’uelh qui lo hè simpatic en subèr de bèth òmi. E puish un inspector mei, magruishòt e carat, qui’m gaita dab un aire de gran desesper, coma qui’s ditz : “Qu’avem hèit a lo Bon Diu tà airetar d’aqueth vielh thaco de comissari !”. Quin tirar-me d’aquera malacamada ?
« Quaus son los ahars a tractar ? Hòra la disparescuda deus nostes collègas ? »
Pedarribas-Capdebòsc que torna préner la paraula :
« En dehòra de las batsarras de hartanèrs, deu combat nueitiu a la Tor deu borrèu, deus cans esmapats e deus gats perduts, qu’avem – que hurga a las soas nòtas – tot fresc d’aqueste maitin ua plenta pausada peu panatòri deu prototipe d’un robòt agricòle autonòme, a la Hèira de Pau. Que i a l’ahar de l’agression de l’etnomusicològue : n’avem nat mobile per l’òra e l’òmi qu’ei tostemps dens lo comà. Qu’avem ua cama de hemna trobada la setmana passada a la glèra deu gave, que nse manca tot l’arrèsta....
– Ua cama de hemna..., ce m’espanti. Desgràcia ! Que non ajam a nat serial-killer ! Joan, qu’ei çò qui segueishes estas òras ?
– Que soi sus l’ahar Norbèrt Castèth.
– Ben, e vos inspectora ?
– Jo ? Que soi servida de la cueisha, coma tostemps dab los mens collègas... Qu’èi l’ahar de la cama de la saliga.
– E vos, ce demandi au shisclet qui s’ei demorat mut tota l’amassada.
– Jo comissari, que soi l’inspector Lamirga, tà’vs servir. Qu’èi las traficotejadas de veïcules passant per Aragon e Bascoat a coordonar en Bearn. Un dossièr vielh, bèth e complèxe qui avança lentament, de mei que hèi tots los ahars ordinaris de raubatòris e atacas, hòra l’ahar Norbèrt Castèth.
– Escotatz ! Que cadun aja en cap l’ahar de la disparescuda deus nostes collègas dens las soas investigacions. Que nse va caler poder har tots los recopatges possibles. Que vam demandar a quauques tarbés de viéner har rampèu. Que los vau distribuïr lo tribalh sobrèr en foncion de las competéncias deus uns e deus autes. Que haram un punt complet de tots los ahars doman maitin. Que’m cargui de las disparescudas dab Larrat.
– Lamirga, Comissari, Lamirga.
– Desencusatz-me inspector. Lamirga. »