« Mes que s’i parla latin en aqueste endret, ce constati.

– Que soi jo qui ac èi hicat, fiereja l’Enormitat. Despuish qui soi liberat d’aqueth mitan d’incultes de la poralha que’m pòdi dedicar a la mia passion tà la cultura antica.

– Ah ! shupèr ! che horlupegi. En subèr de la passion taus condes. Que’t deves plaser.

– Doman a ser a la Scena nacionau de Pau que vau anar véder “Las Medas” o quauquarren atau, ce m’an explicat, ua adaptacion contemporanèa de la pèça de teatre de Shila.

– Ah ! Ua pèça feminista dilhèu, o sus lo gerbiar dens las societat grèca ?

– Non ac sèi non. Perqué dises aquerò, dab aqueth aire de dus aires ?

– O lavetz que parlas de “Los Mèdas”, “los Pèrsas” d’Eschyle...

– Qu’ei plan çò qui disi, non ? »

Que prefèri diversioejar :

« Qu’èi aperat a Luan, Mos e Basili entà que vienin dar la man ací.

– Plan qu’as hèit.

– E tu ?

– Jo qué ?

– Quan ei qui viés hèr cordèla ? »

Lo Barrican que passa lo braç per devath la barra, que s’i atrapa ua botelha shens nada etiqueta e que’s serveish un veire d’un liquide ner.

« Un tanat de Bigòrra. Non comercializat, tròp brusquet ce disen... A jo la bièrra que’m fot curcutons. »

Que gaha ua tripa a la casèra en dessús deu son cap, un ahoalh de moscas que s’esparvòlan :

« Que’m vas díser novèlas d’aquera tripa bearnesa, òmi.

– Que t’èi pausat ua question. »

Qu’agerga quate ronds en un gradalet, que m’ac possa a l’estrem deu veire e que s’engoleish l’arrèsta. Las moscas, lhèu impressionadas per aqueth varadèr, que filan totas tà la cosina, e totun n’ei pas mieidia.

« Dissabte, pas abans. La cosia que serà tornada dissabte. Mes per aquerò, que tribalhi d’ací estant.

– Que diserem la Sibila, dab hòrt d’imaginacion, qu’ac concedi, per çò qui ei de l’aspècte fisic.

– Non la coneishi. Qu’ei ua bearnesa ?

– Òu, vertat, que desobligui de que començas tot dòi dab la cultura antica...

– Quan ajas acabat dab las tuas asolejadas, que la me presentaràs.

– Presenta’m mes lèu a Lamirga. Qué te’n sembla d’aqueth piri ?

– Que sap hèr-se petit, quasi perlusent, que passa pertot shens nat brut e que s’i ved. Qu’ei fin e qu’a aubir. Qu’ei un hilh de Gelòs.

– Que vau hèr equipa dab eth. Que hèm tots un punt doman maitin, se vieràs ?

– Pas abans dissabte que t’èi dit. Mes torna doman, qu’èi a véder quauques informators. Que’m teishi ua tela tranquilon d’ací estant. E pus doman a ser : cantèra, un shau exepcionau aquera, qu’ei ua cantèra tà sostier las Calandretas, que serà hart de monde !

– Qu’an trobat la cama d’ua hemna au saligar e tu que... No’m senteishi brica tranquille, jo.

– Qu’i calè pensar quauques dias a, quan disparescós sense dar nada novèla e sense arrespóner a l’Anglèsa.

– Quin ac sabes ?

– Ací, que passan monde. La poralha, la canalha, que minjan, pintan e canturlejan. E un borrasopa a l’aire drin pèc qu’inspira tostemps simpatia e lo monde que s’i hidan. Per tornar a l’Anglèsa, que venguèva disnar tot dia ací. Qu’ès un borro Magret.

– E on pòden anar jàser los borros a Pau ?

– Tè, tà l’ostalaria de Gramont. Qu’ei un cosin. »