« E perqué n’escriveretz pas un blòg... »
Qu’estanca de tocassejar lo son estilò Mont Ner, lo mètge ; que’u pausa suu burèu e que lança un patle arriset cap au Comissari.
« La vòsta carrièra qu’ei estada long... qqhhhh qqhhh (tossit discret)... La vòsta vita qu’ei estad… qqhhh – qu’ei qhmm – la vòsta vita qu’ei complèxa e rica. »
L’aute en fàcia qu’ei autan barrat qu’un muscle a mar ananta. Silenci. Espés. Moscardèr.
« No’m trufi brica. Se non voletz préner nada potinga, ensajatz aquò : l’escritura. Senon, que’vs demorarà la cura d’arrepaus en un espitau psiquia... »
Magret que s’esdreça sobte suu sièti. Lo mètge torna atrapar l’estilò.
« ... en ua clini... »
Huec aus uelhs magretèrs.
« En ua maison d’arrep... »
Eslambrecs a la nina, Magret que’s comença de lhevar.
« En ua maison au miei deus bòscs. »
Que’u s’abaishan las espatlas au hlic, que’u se clina lo cap, que s’aclapa sus l’escabèla e un long bohet que’u s’escapa.
« Au miei deus bòscs... perqué pas... Ben. Qu’accèpti quauques dias de congets. Que vau pujar tà nosta. Que’m deisharà temps tà estudiar la vòsta proposicion d’escríver un blòg. »