Dimèrcs maitin. Amassats au Comissariat autonomic de Pau. Inspectors e agents que son autorn de la gran taula carrada de la sala centrau. Qui assietat, qui estant. Que començam dab Lamirga lo rapòrt sus la nosta virada aus apartaments deus disparescuts. Lamirga, lo son punt hèit sus la nosta virada a l’alòtge de foncion deus comissaris paulins que’s lhèva tà voler filar tà la banca visionar los imatges de la videò-susvelhança.
« Ua minuta, òmi, ce hèi un drin teatrau. Qu’èi ua informacion navèra a aportar. »
Tots que m’espian. Efèit Comissari Magret the legend qui autanlèu arribat e hè avançar los ahars.
Que’us expliqui brim per brim la mia visita a l’estúdio d’Anglèsa e l’element de conclusion provisòria :
« Cros Pèire n’ei pas Pèire Cros. »
Que dèishi la navèra har camin, ua estoneta, puish que’m viri cap a Luan. Aqueste que’s lhèva e dab la soa politessa costumèra que’s presenta :
« Adishatz, que soi Luan N’Guiena deu Comissariat centrau de Tarba. Coma m’ac avè demandat lo comissari Magret lo dia quan se presentè lo Cros Pèire qu’anèi talajar totas entresenhas possiblas sus l’òmi. Ailàs, lo son dossièr administratiu qu’a disparescut, e tota emprenta sus internet qu’ei estada eishugada. Adara, çò qui avetz trobat e qui sabè l’Anglèsa que confirma çò qui avèvatz suspectat lo prumèr dia a Tarba. Que’vs disi totun çò qui trobèi alavetz. L’òmi qui’s presentè qu’a ua diferéncia dab lo vertadèr Cros Pèire. Suu moment non prestèi brica atencion au detalh aqueth, que’n soi desolat. Coma èratz partit en congets non jutgèi pas important de v’ac mentàver : lo Cros Pèire qu’ei catolic, lo son certificat de batias qu’ei tot çò qui demora de tocader en linha en un siti mormon, e l’òmi de Tarba qu’auborava ua crotz uganauta.
– Francament Luan, aqueth detalh non ns’averé brica mobilizats ac avossim sabut a Tarba. Soleta causa adara, que podem eventuaument anar verificar si un navèth membre e s’ei presentat au temple paulin. Shens nada illusion. Aqueth piri n’a pas pres l’arrisque de har-se passar per un aute per anar passar temps a pregar un Diu de quina mòda que sia.
– Que i a totun pro de fanatics religiós peu monde endavant entà nos har préner l’ahar au seriós, ce hè Lamirga.
– Alavetz, Lamirga, ce petapetegi. Vètz tà la banca, visionatz, se podetz la videosusvelhança. Que filaratz tau temple après. Adara, un punt suus ahars autes. Que demandi a cadunde sajar de pensar se i auré nada implicacion possibla cap a la disparescuda de l’Anglèsa e deu Cros Pèire, continuem de batià’u atau peu moment, e puish qu’ei tostemps lo Comissari paulin per l’exterior. Luan, Mos, e podem aver un punt sus l’ahar de la Heira de las tecnologias de punta ? »
Mos que’s lhèva au son torn.
« Mostafà Ait El Amri, dit Mos, Bigordan jo tanben. Qu’anèm ger vrèspe dinc a la Hèira de Pau. Çò qui estó panat qu’ei un navèth robòt agricòle bascogascon, bastit sus un modèle ja conegut, lo limacaire, un “slugbot”. Aquera navèra engibana qu’ei vaduda de la collaboracionentre los bascos de Ciberoà e los gascons de Cibersaut. Que poderé estar largada peus camps e qu’i patrolharé en autonomia completa. Que’s presenta coma ua mena de gran cabeder gris dab arròdas. Un plèc verd suu dessús. Un captaire ligat a ua camerà-uelh que lo permet d’avançar e de reperar predas. Un braç articulat que’s desplega quan cau. Lo limacaire qu’a tanben un tau braç qui lo permet de prelhevar limacs. Las bèstias que son lavetz botadas dens un bac. Aquiu que’s deleishen en un banh acide. Qu’ei atauprodusida l’energia necessària au desplaçament de l’utís. Lo qui vienen de panar qu’ei mei gran e que poderé gahar murguetas, arrats-bohons e dinc a bèstias coma taishons. Qu’interèssa hèra los milhocaires gascons e que poderé estar subvencionat per las regions occitanas, si per cas, dab l’obligacion de balhà’u un nom occitan. Que pensan batià’u “Lo Becut”. L’engibana que demora experimentau. Qui l’a poduda panar ? Que vam gaitar deu costat de l’industria agro-quimica, los productors de posons que vederén lo lor marcat miaçat per aqueth utís mei ecologique. Ligam dab l’ahar de l’Anglèsa ? No’n vedem nat... »
Que son Maria e Basili qui hèn lo punt sus l’ahar de la cama trobada dens la saliga, darrèr la gara de Pau. Maria que resumeish lo rapòrt deu legista. Cada punt desvelopat que m’ei ua hissada, qu’i vedi la confirmacion de çò qui mei cranhi. Ua cama de hemna europenca, blanca, un quarantenat d’annadas. Ua hemna gascona, meilèu bigordana, coma ac comprenem per la compausicion sanguina qui ensenha un regimi alimentari essenciaument vegetarian mès compausat de produits crompats locaument : milhamoro de Baretge, hormentina de las Baronias, mongeta tarbesa, hormatge d’Asun, bèth traç de pòrc negre de Bigòrra, aiga de Lorda e vin de Madiran, eca... La mia heror que se’m deu leguir sus la cara : que m’ahoneishi. Maria que sembla gaudir, deu cant de l’uelh, de l’impacte de cadun deus punts deu son rapòrt sus jo. Basili qu’intervien en pausant-lo la man suu braç.
« Que cau precisar tot viste de que la reconstitucion de l’estatura partint deu membre trobat, la cama dreta, que balha ua talha de 1m65 per 78 kg. Arren a véder dab l’Anglèsa. De mei la mort qu’ei estimada a mei de ueit dias. Nat ligami doncas dab la disparescuda de la nosta collèga.
– Que poderem aver ahars dab un serial-killer...
– Magret, se’m vòs créder, aquiu que desconas, ce’m segoteish Basili.
– Peu moment Comissari, non podem pas brica ligar l’ahar aqueste dab la disparescuda de l’inspectora Latreta. Que sajam d’avançar mei, mès sus ua sola cama n’aniram pas luenh, ce’m pòdi perméter, ce concludeish Maria. »
Qu’ei lavetz qu’un gran horvari e’s hè enténer. La pòrta de la sala que va pampar contra la paret, possada qui ei per la projeccion de l’un deus plantons deishats devath tà har l’arcuelh. Un bramar qu’acompanha l’irrupcion, anonciant l’entrada imminenta d’un gran mamifèr :
« Un plancton qui pretén estancar un Cauerat ! Non s’ei james vist aquerò ! ugla l’Ilare. Aqueth con que’m serveish de que vòu aplicar los òrdis deu Comissari en títou de Pau qui m’a interdit de Comissariat tà ueit dias... Mès praube piri, qui’m pòt dravar quan me boti en camin tà har avançar ua enquista. Tè, Basili ! Que t’aucupas tu d’aquerò, non ? »
E son Enormitat que lança sus la taula un objècte limacós pro petit qui’s va esplatissar davant Carreròt dab un brut de gohit desplasent. Basili que lo pren e Maria, identificant la causa que possa un crit de hasti :
« Un dit trencat !
– On as trobat aquerò ? ce demandi lèu entà tirar tròp d’iniciativas au Cauerat.
– Ha ha ! Magret ! Be t’èi dit que’m hasèvi un hialat d’informators.
– Tira au brac.
– Un amic que m’ei arribat un quart d’òra a dab un present. Ua trueita, malurós, coma pòcas e n’èi vistas. Pescada a la boca deu baticom d’ua mola a la termièra deu Bearn e de la Bigòrra. Bèra ! Praube de tu, qu’èi avut met de mancar d’ua padena pro grana tà hèr-la còser. Mentre qui aubrivan los amics ua botelha de Paisherenc, que sòi passat a la cosina tà preparar lo peish e au hons de la boca que t’i èi trobat aqueth diton qui’m sembla pro feminin. Deu dit tà la cama lo pas qu’ei viste hèit.
– Vivant, que cau har passar aquerò au laboratòri per analisi. E poderé estar un còs mei ?
– Quina òrra istuèra ! ce s’escapa Lamirga. »
Ua fremida de hasti que cor per la sala. Basili que nse hè tornar a l’enquista :
« On ei lo pescador ? Que cau anar tot viste suu lòc, qu’i trobaram parèlh elements mei. »