Longa la nueit. La pallor de la lua nafrada peus eslambrecs arrois e blus deus girofares. Lo silenci deus vièrs paulins esperracat peus uglars de la sirenas. Que l’an partida tà l’espitau. Bleçada. Seriosament. Que l’an botada en un estat de comà artificiau. Que se’n tirarà s’an dit. Qu’èi hèit postar dus agents armats tà susvelhar la pòrta de la soa crampa e dus autes taus corredors de l’espitau. Que pòdi har mei adara ? Arren senon demorar. Que soi las, tròp las. Cap vueit. Qu’èi convocat ua amassada d’urgéncia en Comissariat. Arrendetz-ve en un quart d’òra. Qu’i vau a pè. Lo Cauerat, eth, que l’èi vist a filar tà la cantèra, quauques aganats qu’i son tostemps. Normau, qu’ei eth lo patron deu bar. La màger partida deus cantaires qu’an totun deishat l’endret. Que camini adara per las carrèras vueitas, seguint lo deliri frebós de las mias pensadas. Un plèish de mens sus l’estomac : Anglèsa n’ei pas entre las mans d’un serialkiller, que drom, tot que va plan...