Las equipas que son constituïdas e sus pè. Qu’èi arcuelhut los tarbés. Luan e Mos que’s cargan de l’ahar deu panatòri de la Hèira.
« Aqueth ahar qu’ei caut, ce ns’infòrma Joan. Lo Maire de Pau qu’a caçòlas e caceròlas au cuu. Tà har desmembrar tot aquò aus jornalistas, la mairia de Pau que ns’escagassa.
– Que haram tranquilles. D’autan mei que, oficiaument, qu’ei tostemps Cros Pèire lo Comissari de Pau. Alavetz qu’ei eth qui carga. Doncas, non i a nada arrason de har córrer lo brut de la sua disparescuda tant que non i a nada escapadissa. Basili que daràs la man a Maria. Qu’a a besonh ajuda sus un ahar deus seriós. »
Las implicacions possiblas de l’ahar de la cama que’m hèn tremolar.
« Jo, que’m gahi au tribalh dab Lamirga. A l’òbra tots. »
Cada equipa que fila tà tribalhar au son dossièr. Qu’ei hòra de las mias fòrças d’anar tà l’apartament d’Anglèsa, que vam doncas començar peu capítou Cros, que vederam après. Dab Lamirga que filam tau lotjament de foncion deus comissaris paulins. Ua carrèra tranquilòta, la deus Daliàs, ua agéncia bancària au cap qui hè l’angle dab la rua Ronsard, mei passaira. Lamirga que hè sautar los sagèths tà que poscam entrar.
L’endret qu’ei vueit e hred, que put a l’embarrat. Que ns’estancam dens lo corredor. Quauques rares traç de pas que’s delegen peu sòu. Tralhs dançaires e improbables... Lo Cros Pèire segur, mès los collègas qui entrèn ger tanben. Au men costat, Lamirga non gausa mautar. Que’m viri cap a eth :
« E podem har a las devinalhas tots dus, Lamirga ?
– De bon grat Comissari.
– Que cau arribar a destecar çò qui passa peu cap deu Cros Pèire au moment quan arriba ací... Prumèr quin ei vienut dinc ad aqueste alòtge ?
– Dab la soa veitura de locacion.
– Quan ?
– Lo ser medish de la soa arribada.
– Quin ac sabes ?
– Que nse demandè l’adreça e puish que nse digó de qu’estore mei simple e l’acompanhèssim dab ua auta veitura.
– Qui lo pilotè ?
– Jo.
– Qu’entrès dab eth ?
– Non, que l’aubriscoi lo portau, que’m prepausèi tà da’u un còp de man tà descargar la veitura mes que m’arremerciè e que’m digó de partir.
– Que lo vedós a entrar ?
– Que m’èri estancat drin abans lo portau e, quan passèi davant l’ostau en veitura, qu’acabava d’entrar.
– Que hè un òmi qui entra peu prumèr còp hens la soa navèra residéncia ?
– Que va tau comptader tà hicar la lutz ?
– Òc...
– E lhèu tanben taus comuns, aqueth traç que sembla miar tau hons deu corredor...
– Totun... No’s voló demorar ací... Qu’avè demandat au darrèr d’apartaments en vila o enlòc mes ?
– Non, brica.
– Perqué no’s voló demorar ací ?
– Pr’amor que put a l’embarrat, n’ei pas brica arcuelhent e qu’ei drin luenh deu centre-vila per un òmi joen...
– Òc. Mes perqué e seré partit a pè dab los sons bagatges en deishant la veitura aquiu ?
– Que sabè on anar e... n’avèva lhèu nada intencion de demorar, e...
– E ?
– Quauqu’uns que lo venó cuélher tà portà’u enlòc mei.
– Lamirga, que vau sajar de véder per on ei passat ací dehens, vè dar un torn per dehòra. »
Lamirga partit que’m comenci de botar dens la pèth deu Cros Pèire... Que manegi l’interruptor. Non i a pas lutz. Qu’avanci lentaments que’m sagi de desplaçar coma quauqu’uns qui entra peu premèr còp, arren non m’estanca.
« Comissari ? »
Lamirga que torna de dehòra.
« Arren d’especiau e tu ?
– Lhèu ua idèa, vienetz véder. »
Que lo segueishi tà la cort.
« Espiatz comissari : que i a traç de pas de dus ordis dens la posca autorn deu veïcule.
– Òc.
– Doncas quauquarrés que’u se vienó préner e que l’ajudè a tirar los bagatges.
– Òc.
– Que portèn los bagatges dens ua auta veitura parcada dens la rua.
– Possible... E lavetz ?
– Ça-vietz dens la carrèra. »
Que segueishi a Lamirga qui m’ensenha lo còrn de la carrèra deu costat de l’avenguda.
« Aciu, a l’estrem de la Farmacia, que i a un distributor automatic e qu’èi verificat...
– Òc ?
– Ua camerà de susvelhança virada tà ençà.
– Plan ! Cueida te’n, òmi. Jo que vau tà l’apartament de l’inspectora Latreta, qu’avetz recuperat un doble de las claus ? »
Que las me da.